Mare Nostrum na dwóch

W Mare Nostrum graliśmy już dwukrotnie (Uniejów i Planszowa Parapetówka), ale za każdym razem na 5 osób. Rozszerzenie do tej gry przynosi scenariusze dla 2, 3 i 4 osób plus wiele innych dodatków. Marcin rozszerzenia nie ma, ale reguły są dostępne na stronie internetowej i elementy z podstawowej wersji w zupełności wystarczają do gry dwuosobowej. Tak więc postanowiliśmy to przetestować – okazja dodatkowo była podniosła, bo były to swoiste “chrzciny” nowego stołu Marcina! Idealny do pracy, idealny do jedzenia i jak się okazało – idealny do gier!

Wariant dwuosobowy pozwala rozegrać Wojny Punickie, czyli starcia Rzymu i Kartaginy – oczywiście na bardzo abstrakcyjnym poziomie. Aby grę urozmaicić są jeszcze barbarzyńcy, którzy – gdy zapłacimy monety lub złotem – wykonają ruch/atak jaki się nam podoba:

Gra się bardzo dynamicznie i szybko – w sumie ograniczeni ilości graczy bardzo pozytywnie wpływa na płynność gry – mapa też jest mniejsza, odpowiednio przesłonięta przez tory punktowe.

Główne działania podczas naszej gry:

1. Zaczynamy standardowo, od rozwoju gospodarczego. Marcin dodatkowo przejmuje prowincję na północy…
2. …a ja mu robię niespodziankę, opłacając Barbarzyńców i przerzucając pod nowo zasiedlone rzymskie terytoria. Ostatecznie Ci barbarzyńcy zostaną wybici, ale zadając wysokie straty legionom (w stosunki 1:1!), i niepozwalając Marcinowi skupić się na gospodarce
3. Ja tak zyskany czas wykorzystuję na zbudowanie bardzo cennych cudów świata – jeden znacznie obniża ceny łódek, drugi jednostek lądowych. Wydaj się że to moment przełomowy gry – Rzym nie będzie mógł w długim okresie utrzymać wyścigu zbrojeń. Dodatkowo moja flota zupełnie zatapia rzymską!
4. W międzyczasie Kartagina zajmuje kolejna prowincję i zwiększa swój dochód monet z początkowej jednej do sześciu na turę
5. Potem dochodzi do jednego z kluczowych ataków – południowa Italia najpierw zostanie zaatakowana i spalona przez Kartaginę (to dzięki skolonizowaniu Sycylii i posiadaniu tam bazy wypadowej):

6.  A następnie gwoździem do trumny okaże się atak na dwie prowincje rzymskie – od południa Barbarzyńcy, od północy Kartagina. I chociaż Rzym do zera wybija nie raz atakujących, trzeci czy czwarty atak jest zwycięski:

Bardzo przyjemna rozgrywka, sporo wniosków przed rewanżem no i ta dynamika sytuacji na planszy:) Już nie mogę się doczekać grania republiką rzymską!